Tου Στεφανου Kασιματη / kassimatis@kathimerini.gr
Στις χώρες της Ευρώπης (με τις οποίες μας αρέσουν οι συγκρίσεις όταν ζητούμε μεγαλύτερες αμοιβές...), ακόμη και σε χώρες με μακρά φιλελεύθερη παράδοση, όπως οι σκανδιναβικές, ξέρετε τι συνέπειες αντιμετωπίζει όποιος διαδηλωτής επιχειρήσει να αφαιρέσει το κράνος αστυνομικού; Ρητορικό το ερώτημα, ασφαλώς. Από την άλλη πλευρά, έχετε προσέξει πώς οι αστυνομικοί σε αυτές τις χώρες απομακρύνουν τους διαδηλωτές που, λ.χ., κάθονται οκλαδόν στο οδόστρωμα; Τους μεταχειρίζονται όπως αρμόζει σε ανθρώπους και όχι σε σακιά με πατάτες: Τέσσερις αστυνομικοί για να σηκώσουν τον καθένα και να τον μεταφέρουν στην κλούβα. Ο σεβασμός προς την Αστυνομία και ο επαγγελματισμός από την Αστυνομία είναι πράγματα αλληλένδετα. Οι διαδηλωτές στις χώρες του παραδείγματος δεν τολμούν να προκαλέσουν αστυνομικό, γιατί ξέρουν ότι οι επιπτώσεις της πράξης θα είναι δεινές. Γι’ αυτό, κατά κανόνα, καταφεύγουν στη μέθοδο της καθιστής διαμαρτυρίας. Ξέρουν ότι το μεγαλύτερο πλήγμα που μπορούν να καταφέρουν κατά των αστυνομικών, είναι να τους υποχρεώσουν να σηκώσουν το βάρος των διαδηλωτών.
Εδώ όμως δεν είναι Ευρώπη. Αν μάλιστα το περιστατικό συμβαίνει εντός του ημιαυτόνομου κρατιδίου των Εξαρχείων, το απεχθές «ξέρεις ποιος είμαι ’γώ, ρε;» θεωρείται αποδεκτή στάση, εφόσον είναι περιβεβλημένη με αριστερό μανδύα. (Στους εκφωνητές του Πολυτεχνείου επιτρέπεται να αφαιρούν κράνη αστυνομικών!). Από την άλλη, η Αστυνομία είναι σήμερα βεβαρημένη με ένα σωρό αποκρουστικά περιστατικά αυθαίρετης βίας, από την υπόθεση της ζαρντινιέρας ώς τον φόνο του Γρηγορόπουλου.
Εκτός από τον ΣΥΡΙΖΑ του προέδρου Τσίπρα, που διεκδικεί ευθέως το άβατο των Εξαρχείων για την Αστυνομία, δεν υπάρχει λογικός άνθρωπος μετά τα Δεκεμβριανά του 2008, που να μην αντιλαμβάνεται ότι είναι απλώς αδιανόητη η ύπαρξη ενός θυλάκου ανομίας στην καρδιά της πρωτεύουσας. Η αποδοχή του από το κράτος συνιστά οπισθοδρόμηση της κοινωνίας. Η πρόοδος δεν μπορεί να είναι ούτε αριστερή ούτε δεξιά, είναι απλώς ο δρόμος που υποδεικνύει η λογική, δηλαδή ούτε «ζαρντινιέρες» ούτε ημιαυτόνομο κρατίδιο στο κέντρο της Αθήνας. Η απορία μου είναι γιατί τη συγκεκριμένη αυτονόητη στάση, που υιοθετεί σήμερα ο Μιχάλης Χρυσοχοΐδης, δεν μπορούσε να την έχει και ο Πάκης Παυλόπουλος...
Λούλη, να ένα μήλο!
Σε εβδομαδιαία εφημερίδα, δημοσιεύεται πολιτική ανάλυση από τον Γιάννη Λούλη. Εκεί, ο κορυφαίος μυστικοσύμβουλος του τέως πρωθυπουργού, διαπιστώνει ότι το εκλογικό αποτέλεσμα «κρύβει κυρίως μια ισχυρή τάση αποδοκιμασίας της Ν.Δ.». Προσοχή: Οχι μόνον είναι ισχυρή αυτή η «τάση αποδοκιμασίας», αλλά το αποτέλεσμα την κρύβει κιόλας! Μα πώς το κατάλαβε, το τέρας! Το τρίτο μάτι έχει ή το κληρονομικό χάρισμα;
Κατόπιν τούτου, φαντάζομαι ότι όλοι εκείνοι στη Ν.Δ. (και δεν είναι λίγοι...) που τον μισούν, λόγω της προνομιακής πρόσβασης που είχε στον Κ. Καραμανλή και της επιρροής που του ασκούσε, υποχρεώνονται τώρα –λυπάμαι αν σας σοκάρει η γλώσσα– να το βουλώσουν. Πρέπει να καταπιούν τον φθόνο τους και να αναγνωρίσουν στον Γ. Λούλη ότι δεν είχε τυχαία την εύνοια του απερχόμενου προέδρου της Ν.Δ. όλα αυτά τα χρόνια. Διότι ποιος άλλος είχε τη διάνοια να διαγνώσει «τάση αποδοκιμασίας» στο 33,4%, πολύ περισσότερο δε το σθένος να βγει και να το πει ευθέως;
Για να σοβαρευτώ όμως, στην προκειμένη περίπτωση τρία τινά μπορεί να ισχύουν: Πρώτον, ιδιόρρυθμη (για να μην πω διεστραμμένη) αντίληψη του χιούμορ, που τον κάνει να διασκεδάζει προκαλώντας τους επικριτές του. Δεύτερον, ιδρυματισμός – ακόμη δεν έχει αποβάλει, δηλαδή, τη συνήθεια να εκφράζεται με τρόπο που θα απειλούσε την αταραξία του Κ. Καραμανλή. Τρίτον, έστειλε κατά λάθος στην εφημερίδα παλαιότερη ανάλυσή του. Το βέβαιον, πάντως, είναι ότι σε κάποιο μελλοντικό εγχειρίδιο ύφους, για σχολική χρήση, η επίμαχη φράση του Γ. Λούλη θα βρει τη θέση της ως το καλύτερο παράδειγμα για να κατανοήσει ο μαθητής το σχήμα λιτότητος (understatement, στα ελληνικά...) και τη γελοιοποίηση που επιφέρει η εσφαλμένη χρήση του.
Η παρασημοφόρηση*
Είθισται, για όποιον αναδεικνύεται σε ένα από τα υψηλότερα αξιώματα της πολιτειακής ιεραρχίας, όταν πλησιάζει στο τέλος της θητείας του, να του απονέμεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ένα ωραίο παράσημο, που φοριέται στον λαιμό σαν μεγαλόσταυρος. Πρόκειται για έναν σαξωνικό σταυρό στα χρώματα του πρωσικού, από μπλε σμάλτο και χρυσό χρώμα, με την κεφαλή της Αθηνάς σε μια ροζέτα στο κέντρο.
Ομως, ο ήρωάς μας είχε τον διακαή πόθο να κρεμάσει το παράσημο γύρω από τον λαιμό του αμέσως μόλις ανέλαβε το αξίωμά του. Εκανε λοιπόν τη σχετική κρούση στην προεδρία, η οποία έδειξε ανταπόκριση. (Αφού θα το πάρει ούτως ή άλλως, δεν του το δίνουμε από τώρα να ησυχάζουμε; Κάπως έτσι το σκέφθηκαν...). Καθώς όμως δεν προβλέπεται μεγαλοπρεπής τελετουργία, αλλά απλώς ο Πρόεδρος παραδίδει επισήμως το δίπλωμα και το κουτί με το παράσημο στον τιμώμενο, ο δικός μας επανήλθε, για να παρακαλέσει να του επιτραπεί να φέρει μαζί του και δυο-τρεις συνεργάτες του. Του επετράπη. Οι δυο-τρεις σύντομα έγιναν τριάντα, οπότε επανήλθε για να παρακαλέσει να δοθεί τουλάχιστον προς τιμήν του σεμνή και ταπεινή δεξίωση με πορτοκαλάδα. Του δόθηκε και αυτό.
Οταν έφθασε το πολυπόθητον ήμαρ της παρασημοφόρησης, εμφανίσθηκε κορδωμένος με ένα πλήθος πολιτικούς clientes γύρω του και, φυσικά, με το τηλεοπτικό συνεργείο της κρατικής τηλεόρασης από πίσω. Μόλις παρέλαβε το κουτί, ανοιγμένο ώστε να φαίνεται το παράσημο, από τον Πρόεδρο και τελείωσε τη χειραψία και τις σύντομες φιλοφρονήσεις, στρέφεται προς την τηλεοπτική κάμερα, γέρνοντας το κουτί για να πιάνει η κάμερα το παράσημο και τραβάει έναν χορταστικό δεκάρικο των πέντε λεπτών για τα δελτία ειδήσεων της κρατικής. Εκ των υστέρων, με όσα έχουν συμβεί έκτοτε, νομίζω ότι πρέπει να ήταν η πιο ευτυχισμένη ημέρα της ζωής του στην πολιτική...
Ντόναλντ Τασκ
Αυτό είναι το όνομα του πρωθυπουργού της Τσεχίας, που επισκέφθηκε επισήμως την Ελλάδα την περασμένη εβδομάδα. Οταν όμως ακούς το όνομα από το ραδιόφωνο, κάτι η ταχύτητα και η προβληματική άρθρωση του εκφωνητή, κάτι η δική σου εγγενής προδιάθεση, δεν είναι δύσκολο να φθάσει στα αυτιά σου ως «Ντόναλντ Ντακ». Μου συνέβη αυτό ακριβώς, το μεσημέρι της περασμένης Παρασκευής. Ετσι, για μια μόνο στιγμή (δυστυχώς, γιατί θα ήθελα αυτή η στιγμή να κρατούσε περισσότερο...) μεταφέρθηκα σε έναν κόσμο της φαντασίας, όπου άνθρωποι και καρτούν συνυπάρχουν και φαντάσθηκα γεύμα εργασίας στο Μαξίμου του πρωθυπουργού με τον Ντόναλντ Ντακ του Ντίσνεϊ ως πρωθυπουργό της Τσεχίας...
*: Υπ’ όψιν ότι «Η παρασημοφόρηση» είναι μια ιστορία με καρτούν.
http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_2_25/10/2009_334888
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου